films
atelier
winkel
info
Albert Wulffers over Elegie and Afscheid van Han
in Critical review of the Master of Film programme, Nederlandse Film en Televisie Academie
maart 2014

Als het waar zou zijn dat je vanaf een bepaalde leeftijd niet meer met poppen zou moeten spelen,
dan bewijst Elegie onomstotelijk het tegendeel. De als vodden afgedankte protagonisten van die film zijn weliswaar vervaardigd van wol en watten, maar zij verbeelden hun onvermogen met overtuigende weerbarstigheid.

De maker van dit juweel wil echter nog veel meer van die poppen. Zoals veel filmmakers gretig verkennen hoe fictie en documentaire binnen een en hetzelfde werk al dan niet samengaan, zo weet Julia Kaiser zich geïntrigeerd door de kansen van een andere symbiose, namelijk die waarbinnen acteurs van textiel en ijzerdraad het op voet van gelijkheid opnemen tegen tegenspelers van vlees en bloed.
Geen animaties volgens het boekje en zeker geen aaibare buiksprekerspoppen die vertedering moeten opwekken, maar poppen die poppen zijn zoals mensen mensen zijn. Kortom, poppen die authentiek zijn door niet net echt te willen zijn; poppen die niet behoren tot het domein van mensenfantasieën, maar die met beide benen in hun realiteit staan.
Na gedegen vooronderzoek, dat overigens meer omvatte dan het bovenstaande, zet Julia Kaiser in de 16mm film Farewell to Han haar eigen persoon in in de rol van de dochter die zich met bier en slonzigheid probeert te ontworstelen aan het keurslijf dat haar wordt opgelegd door haar aan de vergetelheid ontrukte moeder die een kikker is. Hoe de werkelijkheid eruit ziet waarnaar dochter Han verlangt, blijkt uit haar schaamteloos expliciete POV's die dwalen door een met poppen bevolkt kasteel dat desalniettemin verre van virtueel is.

De film is een eigenzinnig melodrama dat banaliteiten en weloverwogen onhandigheid niet uit de weg gaat, een film die bijna ondanks zichzelf ofwel juist door zijn vervreemding weet te overtuigen met een schrijnend mededogen. Het is alsof Kokoschka met zijn pop Alma ronddoolt in een film als Imitation of Life. De kracht van Farewell to Han schuilt in de door de maker uitgevonden gelijkwaardigheid van tweelingwerelden die meer of minder naadloos in elkaar overgaan. Het klopt en het wringt tegelijkertijd.



Suzanne Wallinga, curator van Below Sea Level, Explorations in Film
juli 2012

"Julia Kaiser's short, near-absurd films make a powerful appeal to the imagination, bringing different worlds together - in particular, the worlds of dolls and people. The dolls in her films show human traits and behaviour. Kaiser appears to be subverting the conventions of film and exploiting them in in a thoroughly original way. The "signals" that would normally guide the audience through the story instead raise new questions, demanding the use of imagination rather than reason. The cinematic idiom she has developed for this purpose relies on a carnivalesque, folkloric style, in which the rich visual characteristics of the dolls - which are generally found objects - work together with elements like hand-painted scenery and surrealistic lighting. Kaiser proves herself a master creator of hybrid worlds where animation and fiction meet, and does not shy away from melodrama, perversion, and failure."



Julia Kaiser: Artist statement en Onderzoeksvraag Master Film NFTA
June 2012



Albert Wulffers, mentor Rietveld Academie, eindexamen 2004

Het huwelijk tussen dans en film geeft vaak een ongelukkige verbintenis te zien.
Zo niet in het geval van de maar liefst drie films waar Julia Kaiser mee afstudeert en waar het filmplezier vanaf spat, mede door de intelligente en eigenzinnige voetnoten bij zowel de cinema als de dans. Publieksgericht en compromisloos tegelijk verhaalt zij in drie totaal verschillende filmgenres van drie driehoehsverhoudingen die met dans van doen hebben:
en bizarre en bonkige, bruine animatiefilm die het publiek even dronken, bronstig en in tranen achterlaat als de straalbezopen protagonisten in hun Fassbinderiaanse stamkroeg;
Een- ook in kleurgebruik- luchtige film à la die uit de zwijgende periode, die door de geluidsband echter minder onschuldig uitpakt dan op het eerste gezicht verwacht;
Een meeslepende musical over een verliefde operateur in een filmpaleis waar de werkelijkheden van het vertonen en het vertoonde in elkaar overlopen om af te stevenen op een ontroerende unhappy ending die West Side Story naar de kroon steekt.
Naast het plezier dat ik aan de drie films, die in alle facetten het bewijs leveren van hun noodzakelijkheid, heb mogen beleven, ben ik vol bewondering voor de durf om een welhaast megalomaan project als Harry's Première aan te pakken, zowel waar het regie als productie betreft. In die durf moet ook het geheim zitten van het sprankelende resultaat. Het verbaast mij niets, dat medestudenten bij hun filmprojecten dankbaar gebruik hebben gemaakt van de diensten van Julia Kaiser. Zelf ben ik inmiddels heel trots op de rol van mijzelf als mijzelf die ik in haar laatste film heb mogen vertolken. Wij zullen vast en zeker in de toekomst nog veel van Julia Kaiser horen.